Ляжа́йка
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Ляжа́йка |
| Р. |
Ляжа́йкі |
| Д. |
Ляжа́йцы |
| В. |
Ляжа́йку |
| Т. |
Ляжа́йкай
Ляжа́йкаю |
| М. |
Ляжа́йцы |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ляжа́йка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ляжа́йка |
ляжа́йкі |
| Р. |
ляжа́йкі |
ляжа́ек |
| Д. |
ляжа́йцы |
ляжа́йкам |
| В. |
ляжа́йку |
ляжа́йкі |
| Т. |
ляжа́йкай
ляжа́йкаю |
ляжа́йкамі |
| М. |
ляжа́йцы |
ляжа́йках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Ляжа́йка ’ляжанка ля печы’, ’комін-ляжак’ (пух., З нар. сл.; уздз., Нар. словатв.; навагр., Сцяшк. Сл.), ляжэйка ’бакавыя дошкі ў возе’ (астрав., Сцяшк. Сл.; круп., Жыв. сл.; Касп., Сл. ПЗБ), ліжа́йка ’бакавы брусок асновы панарада’ (КЭС, лаг.), валож. ляжэ́я ’папярочная палка-ворчык у сасе, да якой прымацоўваюцца аглоблі’ (Жыв. сл.). Ст.-рус. лежайка, лежейка, лежая ’знак > (гарызантальны вугал) у бортніцкіх знамёнах’. Да прасл. ležajьka (Трубачоў, Эт. сл., 14, 158), якое з ležaja/ležajь (< ležati), роднаснага з ляжа́й (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)