Verbum

анлайнавы слоўнік

ля́да, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, н.

1. Дзялянка высечанага лесу, хмызняку; высечка.

2. Расчышчанае месца ў лесе пад пасеў або сенажаць.

|| прым. ля́дны, -ая, -ае.

Лядная сістэма земляробства.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ля́да

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ля́да

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ля́да ср. (место, где вырублен лес) вы́рубка ж., подсе́ка ж., почи́нок м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ля́да ж., обл.

1. (низкое сырое место, поросшее лесом или кустарником) лагчы́на, -ны ж.; (небольшое узкое сырое место — ещё) лато́чына, -ны ж.;

2. (место, расчищенное под луг или пашню) ля́да, -да ср., вы́сека, -кі ж.;

3. (овраг) яр, род. я́ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ля́да, ‑а, М ‑дзе, н.

1. Дзялянка высечанага лесу, хмызняку; высека. Паабапал дарогі ляжала старое ляда з рэдкімі рэшткамі струх[л]елых пнёў. Шамякін.

2. Расчышчанае месца ў лесе пад пасеў або пад сенажаць. Засеяць ляда.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ляда 6/472; 9/378, 537

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ляда

т. 9, с. 419

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ля́да н. (высека) Káhlschlag m -(e)s, -schläge; entwáldetes Gebíet

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

ляда

Том: 17, старонка: 201.

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)