лютні́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Музыкант, які іграе на лютні.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лютні́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. лютні́ст лютні́сты
Р. лютні́ста лютні́стаў
Д. лютні́сту лютні́стам
В. лютні́ста лютні́стаў
Т. лютні́стам лютні́стамі
М. лютні́сце лютні́стах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

лютні́ст м., муз. лютни́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лютні́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Той, хто іграе на лютні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лютні́ст

(польск. lutnista, ад с.лац. lutnista)

музыкант, які іграе на лютні

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

лютни́ст муз., ист. лютні́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лютні́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да лютніст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

lutnista

м. лютніст

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Лю́тня ’струнны шчыпковы музычны інструмент’ (ТСБМ), ст.-бел. лютня, лютина (XVI ст.), запазычана са ст.-польск. lutnia ’тс’, ’сузор’е’, якое з с.-в.-ням. lūte (суч. ням. Laute) < італ. liuto, ст.-франц. leüt < араб. al‑ʼūd ’тс’ (Слаўскі, 4, 389; Булыка, Лекс. запазыч., 166). Сюды ж ст.-бел. лютниста ’лютніст’ (XVII ст.), якое са ст.-польск. lutnista < с.-в.-ням. lūtenist (Булыка, там жа, 159), а таксама бел. лютневы (аб музыцы) і лютнёвы ’тс’ (ТСБМ, Др.-Падб.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)