лю́кнуць
‘крыкнуць, напасці з лаянкай’
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
лю́кну |
лю́кнем |
| 2-я ас. |
лю́кнеш |
лю́кнеце |
| 3-я ас. |
лю́кне |
лю́кнуць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
лю́кнуў |
лю́кнулі |
| ж. |
лю́кнула |
| н. |
лю́кнула |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
лю́кні |
лю́кніце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
лю́кнуўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Лю́каць ’моцна крычаць дзе-небудзь, напр., у лесе’ (Мядзв.), ’нападаць на каго-небудзь з лаянкай, з пагардлівымі воклічамі’, лю́канне ’нападзенне з лаянкай’, лю́кнуць ’крыкнуць на каго-небудзь’ (Нас.), смал. лю́канья ’нападзенні з крыкам і лаянкай’, люкать ’тс’, лю́кнуть ’крыкнуць, вылаяўшыся’. Гукапераймальнае. Параўн. рус. кур., тамб. люлю́кать ’нацкоўваць сабак, падахвочваючы іх гаўкаць і бегчы за зверам’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)