Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ло́вчийII сущ., ист. ло́ўчы, -чага м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ловчий
Том: 17, старонка: 99.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
ловчий
Том: 17, старонка: 99.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
ло́ўчы
1. прил. ло́вчий;
~чыя саба́кі — ло́вчие соба́ки;
2. в знач. сущ., ист. ло́вчий; борзя́тник м.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Сле́дчы ‘хто вядзе следства’ (ТСБМ). Крукоўскі (Уплыў, 119) безпадстаўна лічыць калькай рус. сле́дователь, параўн. польск. śledczy ‘тс’ і іншыя назвы службовых асоб, шырока вядомыя ў Вялікім княстве Літоўскім і ў Рэчы Паспалітай (ст.-бел. ловчий ‘арганізатар вялікакняжацкага палявання’, крайчий ‘прыдворны, які разразаў ежу, што падавалася вялікаму князю’, а таксама створанае па гэтай мадэлі мостовничий, сокольничий і пад.). Параўн. і народнае следзі́ць ‘асочваць’: пошлі следзщь по следам, то нашлі (ТС).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)