ли́хо​II нареч. хва́цка, зухава́та, уда́ла; (залихватски) па-заліхва́цку; (молодецки) па-маладзе́цку;

ли́хо заломи́ть ша́пку хва́цка (зухава́та) залама́ць ша́пку.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ли́хо​I сущ. лі́ха, -ха ср.;

◊

помина́ть ли́хом успаміна́ць лі́хам;

узна́ть почём фунт ли́ха зве́даць пачы́м фунт лі́ха.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лихо

Том: 17, старонка: 75.

img/17/17-075_0293_Лихо.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

лихо

Том: 17, старонка: 76.

img/17/17-076_0294_Лихо.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

зухава́та нареч. у́харски, молодцева́то, удальски́, ли́хо

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыўда́ла нареч. ло́вко, по-молоде́цки, ли́хо

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

злы́беда ж.

1. фольк. ли́хо ср.;

2. разг. ску́дость, убо́жество ср.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хва́цка нареч.

1. ли́хо, у́харски; молоде́цки;

2. разг. ло́вко; см. хва́цкі 3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уда́ла нареч.

1. уда́чно;

2. ло́вко;

3. ли́хо;

1-3 см. уда́лы 1-3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ты́хо-лы́хо ‘шыта-крыта’ (драг., З нар. сл.). Да ці́ха і лі́ха (гл.) з заходнепалескай фанетыкай, параўн. ст.-бел. тихо, тыхо ‘ціха’, тихота, тихость ‘адсутнасць гаворкі, лагоднасць, пакора’ і лихо ‘зло’, ‘адчайна, рызыкоўны (ГСБМ); ведаць, на аснове рыфмаванага выслоўя, параўн. Cicho, bo budzie licho! (ваўк., Федар. 4), або Ot, ad licha cicha, a dabra ni czutno (там жа), He чапай ліха, пакуль яно ціха (Вушац. сл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)