ле́пра

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. ле́пра
Р. ле́пры
Д. ле́пры
В. ле́пру
Т. ле́прай
ле́праю
М. ле́пры

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ле́пра ж., мед. ле́пра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ле́пра мед. ле́пра, -ры ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ле́пра, ‑ы, ж.

Тое, што і праказа.

[Грэч. lepra.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лепра

т. 9, с. 209

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ле́пра ж мед Áussatz m -es

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ле́пра

(гр. lepra)

мед. хранічная інфекцыйная хвароба чалавека; праказа.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ле́пра ’праказа’ (ТСБМ). Запазычана з рус. ле́пра ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 83) < лац. lepra < ст.-грэч. λέπρα ’тс’ < λέπω ’лушчу, здзіраю лушпіны, кару’ (Слаўскі, 4, 167–168).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прака́за, ‑ы, ж.

Цяжкая хранічная інфекцыйная хвароба, якая выяўляецца галоўным чынам у пашкоджанні скуры і тканак; лепра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прака́за, пракажо́ны (ТСБМ), ст.-бел. прока́за ’лепра’. Рус. прока́за, прокаже́нный, укр. прока́за, прокаже́нный ’тс’, ст.-рус. проказа ’зло, шкода; хвароба’, серб.-харв. про̏каза ’вадзянка; лепра’, балг. прока́за ’лепра’, макед. проказа ’тс’, ст.-слав. проказа ’тс’, прокаженъ ’хворы праказай’. Прасл. *prokaza, першапачаткова ’перашкода, шкода, вада’, утворана пры дапамозе прыстаўкі *pro‑ (гл. пра) ад *kaziti ’псаваць, нішчыць’ (гл. казіць). Звязана чаргаваннем галосных з чэзнуць (Фасмер, 3, 373; Мяркулава, Этимология–1970, 166–168).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)