лему́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Невялікі звярок, падобны на малпу, з падоўжанымі заднімі канечнасцямі, распаўсюджаны на Мадагаскары і Каморскіх астравах.

|| прым. лему́равы, -ая, -ае.

Сямейства лемуравых (наз.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лему́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. лему́р лему́ры
Р. лему́ра лему́раў
Д. лему́ру лему́рам
В. лему́ра лему́раў
Т. лему́рам лему́рамі
М. лему́ры лему́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

лему́р м., зоол., миф. лему́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лему́р зоол. лему́р, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лему́р м заал Lemúr(e) m -(e)n, -en; Máki m -s, -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

лему́ры, ‑аў; адз. лемур, ‑а, м.

1. У старажытнарымскай міфалогіі — душы памёршых.

2. Паўмалпы (жывёлы, якія займаюць прамежкавае становішча паміж малпамі і ніжэйшымі млекакормячымі).

[Лац. lemures.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Hálbaffe

m -n, -n заал. лему́р

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)