легкаві́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. легкаві́к легкавікі́
Р. легкавіка́ легкавіко́ў
Д. легкавіку́ легкавіка́м
В. легкаві́к легкавікі́
Т. легкавіко́м легкавіка́мі
М. легкавіку́ легкавіка́х

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

легкаві́к, ‑а, м.

Разм. Тое, што і легкавушка. Пачуўся рокат матора з большым. Ішоў легкавік. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

легкаві́к м (легкавая машына) Persónenkraftwagen m -s, -, Pkw m -s, -s, Persónenwagen m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Легкаві́к ’легкавы аўтамабіль’ (ТСБМ, Інстр. I; раг., Мат. Гом.) — у выніку семантычнай кандэнсацыі, як рухавік і інш. Параўн. таксама рус. маск. легкови́к ’жвавы, хуткі, спрытны ў рухах’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Легкаві́чка ’легкавы аўтамабіль’ (раг., Мат. Гом.) — у выніку кантамінацыі легкавік і легкавушка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

PKW, Pkw

= Personenkraftwagen – легкавая аўтамашына, легкавік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Persónenauto

n -s, -s легкавы́ аўтамабі́ль, легкаві́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Persónenkraftwagen

(скар. PKW) m -s, - легкавы́ аўтамабі́ль, легкаві́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

osobowy

1. грам. асабовы;

zaimek osobowy — асабовы займеннік;

2. асабовы;

skład osobowy — асабовы склад (састаў);

3. пасажырскі;

pociąg osobowy — пасажырскі цягнік;

samochód osobowy — легкавы аўтамабіль; легкавік, легкавушка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пакаці́ць, ‑качу, ‑коціш, ‑коціць; зак.

1. каго-што. Пачаць каціць, прымусіць каціцца (пераважна што‑н. круглае). Раптам свавольнік-вецер сарваў з галавы хлопчыка шапку і пакаціў яе, як мячык, па полі, у бок ад дарогі. Сіняўскі. // Пачаць рухаць, везці што‑н. на колах. Айцец Сабольскі падняў веласіпед з дарогі і пакаціў яго ў руках, чапляючыся нагамі за пні. Пташнікаў. Артылерысты палявых батарэй пакацілі наперад гарматы. Мележ.

2. Разм. Пачаць перамяшчацца (аб транспартных сродках). Неўзабаве.. [прышэльцы] выйшлі — завуркатаў на вуліцы матор, і легкавік ціха, як бы нехаця, пакаціў да станцыі. Вышынскі. // Паехаць, адправіцца куды‑н. [Ірына] пашыла з паўтузіна новых шаўковых халатаў і пакаціла ў Сачы. Краўчанка.

3. што. Перамяшчаць сілай цячэння. Рака Сасна дажджэцца той пары, Што зноў пакоціць хвалі праз бары. Астрэйка.

4. каго-што. Разм. Паваліць, прымусіць упасці. Вася падхапіўся з зямлі. Пачырванелы, сярдзіты. — Давай яшчэ раз!.. Мы схапіліся зноў. Тузаліся, тузаліся, і я зноў пакаціў яго. Рунец.

•••

Хоць шаром пакаці — пуста, нічога няма.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)