Ла́хва

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Ла́хва
Р. Ла́хвы
Д. Ла́хве
В. Ла́хву
Т. Ла́хвай
Ла́хваю
М. Ла́хве

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Лахва́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Лахва́
Р. Лахвы́
Д. Лахве́
В. Лахву́
Т. Лахво́й
Лахво́ю
М. Лахве́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Лахва,

рака ў Магілёўскай вобласці.

т. 9, с. 164

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Лахва,

вёска ў Лунінецкім р-не.

т. 9, с. 164

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

«Лахва» (санаторый) 9/351

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

«Лахва» (рыбная гасп., Лунінецкі р-н) 6/439

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Лахва (в.) 6/280, 440; 7/221; 10/301

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Лахва (р.) 2/497, 498 (к.); 6/280, 512 (к.), 513; 10/49, 117

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Лахва́ ’раскоша, удача’, ’хвальба’ (Сл. паўн.-зах.). Да лафа (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вуло́хвыцца ’ганарыцца, выстаўляць сябе, узносіцца’ (Бяльк.). Няясна, магчыма, ад лахва́ ’прыемнасць; лёгкае жыццё’ (рус. лафа́ ’ўдача, шчасце’) або ад ла́хаць ’лётаць, хадзіць; пляткарыць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)