латэры́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. латэры́т
Р. латэры́ту
Д. латэры́ту
В. латэры́т
Т. латэры́там
М. латэры́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

латэры́т, -ту м., геол. латери́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

латэры́т, ‑у, М ‑рыце, м.

Горная парода чырвонага або бурага колеру, падобная на гліну.

[Ад лац. later — цэгла.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Латэрыт 5/418; 6/276

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

латэрыт

т. 9, с. 158

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

латэры́т

(ад лац. later = цэгла)

горная парода чырвонага або бурага колеру, падобная на гліну.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

латери́т геол. латэры́т, -ту м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)