латві́йскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. латві́йскі латві́йская латві́йскае латві́йскія
Р. латві́йскага латві́йскай
латві́йскае		 латві́йскага латві́йскіх
Д. латві́йскаму латві́йскай латві́йскаму латві́йскім
В. латві́йскі (неадуш.)
латві́йскага (адуш.)		 латві́йскую латві́йскае латві́йскія (неадуш.)
латві́йскіх (адуш.)
Т. латві́йскім латві́йскай
латві́йскаю		 латві́йскім латві́йскімі
М. латві́йскім латві́йскай латві́йскім латві́йскіх

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

латві́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Латвіі. Латвійскі пейзаж.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

латві́йскі гл. латышскі

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

белару́ска-латві́йскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. белару́ска-латві́йскі белару́ска-латві́йская белару́ска-латві́йскае белару́ска-латві́йскія
Р. белару́ска-латві́йскага белару́ска-латві́йскай
белару́ска-латві́йскае		 белару́ска-латві́йскага белару́ска-латві́йскіх
Д. белару́ска-латві́йскаму белару́ска-латві́йскай белару́ска-латві́йскаму белару́ска-латві́йскім
В. белару́ска-латві́йскі (неадуш.)
белару́ска-латві́йскага (адуш.)		 белару́ска-латві́йскую белару́ска-латві́йскае белару́ска-латві́йскія (неадуш.)
белару́ска-латві́йскіх (адуш.)
Т. белару́ска-латві́йскім белару́ска-латві́йскай
белару́ска-латві́йскаю		 белару́ска-латві́йскім белару́ска-латві́йскімі
М. белару́ска-латві́йскім белару́ска-латві́йскай белару́ска-латві́йскім белару́ска-латві́йскіх

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Латвійскі універсітэт 6/271, 274; 9/207

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Генрых Латвійскі 3/276, 429, 458; 6/181, 343, 362; 10/458, 495

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ГЕ́НРЫХ ЛАТВІ́ЙСКІ

(Heinrich von Lettland; каля 1187—1259),

нямецкі сярэдневяковы храніст. З 1205 жыў у Рызе. З 1208 святар лат. прыхода (у Папендорфе). Прымаў удзел у паходах крыжакоў супраць лівонскіх плямён і Полацкага княства. Усхваляў дзейнасць хрысц. місіянераў і экспансію рыцараў у Прыбалтыцы. Аўтар «Хронікі Лівоніі» (1224—27, на лац. мове), якая з’яўляецца важнай крыніцай для вывучэння барацьбы Полацка, Ноўгарада, Пскова, прыбалт. народаў супраць ням. агрэсіі ў канцы 12 — 1-й чвэрці 13 ст. Твор вылучаецца дэталёвым апісаннем фактаў, дакладнасцю імён, геагр. назваў, храналогіі.

т. 5, с. 160

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Руска-латвійскі дагавор 1920 3/123

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ЛАТВІ́ЙСКІ ЗАПРАЖНЫ́ КОНЬ,

парода, выведзеная ў Латвіі шляхам паляпшэння мясц. запражнога каня скрыжаваннем з зах.-еўрап. запражнымі пародамі (у асн. ардэнскай, гановерскай, альдэнбургскай, тракененскай). Зацверджана ў 1952. Выдзяляюць цяжкі (запражны) і лёгкі (спарт.) тыпы. На Беларусі выкарыстоўваюцца ў племянной рабоце і конным спорце.

Даўж. тулава каля 170, выш. ў карку да 162 см. Масць бурая, вараная, гнядая, цёмна-гнядая, рыжая, зрэдку шэрая. Корпус добра развіты, касцяк моцны. Галава сярэдняй велічыні, грудзі шырокія і глыбокія, карак высокі і доўгі. Ногі невысокія, моцныя, з развітым запясцем.

М.А.Гарбукоў.

т. 9, с. 146

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ЛАТВІ́ЙСКІ ТЭА́ТР О́ПЕРЫ І БАЛЕ́ТА,

назва ў 1940—89 Нацыянальнай оперы Латвіі.

т. 9, с. 146

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)