ландра́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ландра́т ландра́ты
Р. ландра́та ландра́таў
Д. ландра́ту ландра́там
В. ландра́та ландра́таў
Т. ландра́там ландра́тамі
М. ландра́це ландра́тах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ЛА́НДРАТ

(ням. Landrat ад Land зямля, краіна + Rat парада, дарадчык),

1) у Расіі ў 1713—19 саветнік ад дваран павета пры губернатару (у кіраванні губерняй удзельнічала калегія з 8—12 Л.). У 1719 Л. заменены ваяводамі, якія прызначаліся ўрадам.

2) У ФРГ кіраўнік органа мясц. кіравання.

3) Назва заканад. органа ў некаторых кантонах і паўкантонах Швейцарыі (Гларус, Уры, Базель-Ланд, Нідвальдэн, Апенцэль-Інерадэн).

т. 9, с. 119

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ландра́т м. паліт. Lándrat m -(e)s, -räte

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ландра́т

(ням. Landrat)

1) орган кіравання ў некаторых кантонах Швейцарыі;

2) выбарная асоба, якая ўзначальвае раённы орган мясцовага кіравання ў Германіі;

3) член дваранскай калегіі пры губернатары ў Расіі 18—19 ст.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Lándrat

m -(e)s, -räte

1) ла́ндрат, нача́льнік акружно́й упра́вы (ФРГ)

2) кантана́льны саве́т (Швейцарыя)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)