ла́йбус
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ла́йбус |
ла́йбусы |
| Р. |
ла́йбуса |
ла́йбусаў |
| Д. |
ла́йбусу |
ла́йбусам |
| В. |
ла́йбуса |
ла́йбусаў |
| Т. |
ла́йбусам |
ла́йбусамі |
| М. |
ла́йбусе |
ла́йбусах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Ла́йбус ’гультай, лежабок’ (Яўс.). Відавочна, звязана з лайба 2. Суф. ‑ус надае адмоўную характарыстыку. Параўн. вісус, біндус, польск. garbus ’гарбун’, wiarus ’стары салдат’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)