лазі́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. лазі́на лазі́ны
Р. лазі́ны лазі́н
Д. лазі́не лазі́нам
В. лазі́ну лазі́ны
Т. лазі́най
лазі́наю		 лазі́намі
М. лазі́не лазі́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

лазіна́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. лазіна́ лазі́ны
лазіны́
Р. лазіны́ лазі́н
Д. лазіне́ лазі́нам
В. лазіну́ лазі́ны
лазіны́
Т. лазіно́й
лазіно́ю		 лазі́намі
М. лазіне́ лазі́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

лазі́на, -ы і лазіна́, -ы́, мн. -ы, лазі́н, ж.

Галінка або сцябло лазовага куста, лазовы дубец.

|| прым. лазі́нны, -ая, -ае і лазі́навы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лазі́на́ ж.

1. лози́на, и́вовый прут;

2. (вообще прут, ветка) хворости́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

лазі́на, ‑ы і лазіна́, ‑ы́, ж.

Сцябло або галінка лазовага куста. З гушчару вылез стары гадоў сямідзесяці, узброены адным сцізорыкам ды зрэзанай лазінай. Шамякін. // Абл. Лазовы куст. Варановіч сеў на травяністую броўку пад разгалістай лазінай, апусціўся за ім і Шалюта. Дуброўскі. // Лазовы дубец. Наганяць каня лазінай. Пугаўё з лазіны. □ [Ціток] згамтаў .. [паддзёўку] у камяк, перавязаў кручанай лазіной і панёс. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лазі́на ж (сцябло, прут) Rúte f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

лози́на лазі́на, -ны ж., лазіна́, -ны́ ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пярэ́вітка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Кручаны дубец, лазіна, якой перавіваюць калы ў плоце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лу́пік ’лазіна, з якой садрана кара’ (ТС). Да лупі́ць ’здзіраць кару’. Суфікс ‑ік, як ду́бчык, драг. бэ́чік ’пуга’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лу́пленіца ’лазіна, з якой садрана кара’ (ТС). Аддзеепрыметнікавае ўтварэнне з суфіксам ‑іц‑а. Да лупіць 1 (гл.). Параўн. беласт. лу́пляны ’абчышчаны (пра бульбу)’ (Сл. ПЗБ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)