Лагі́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Лагі́
Р. Лаго́ў
Д. Лага́м
В. Лагі́
Т. Лага́мі
М. Лага́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ла́га

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ла́га ла́гі
Р. ла́гі ла́г
Д. ла́зе ла́гам
В. ла́гу ла́гі
Т. ла́гай
ла́гаю		 ла́гамі
М. ла́зе ла́гах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ла́г

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ла́г ла́гі
Р. ла́га ла́гаў
Д. ла́гу ла́гам
В. ла́г ла́гі
Т. ла́гам ла́гамі
М. ла́гу ла́гах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ло́г

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ло́г лагі́
Р. ло́гу лаго́ў
Д. ло́гу лага́м
В. ло́г лагі́
Т. ло́гам лага́мі
М. ло́зе
лагу́		 лага́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

Лагі

т. 9, с. 89

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

лаг, ла́га, мн. ла́гі, ла́гаў, м. (спец.).

Прыбор для вымярэння хуткасці руху судна і пройдзенай ім адлегласці.

|| прым. ла́гавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чашчаві́к, ‑а, м.

Абл. Падбярозавік. Далей пад лагі ў бярэзніку — чырвоныя падасінавікі і белыя чашчавікі. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лог, -у, М ло́гу і лагу́, мн. лагі́, лаго́ў, м.

Шырокі доўгі яр з адхоннымі схіламі.

Ісці логам.

Спусціцца ў л.

|| памянш. лажо́к, -жка́, мн. -жкі́, -жко́ў, м.

|| прым. лагавы́, -а́я, -о́е.

Лагавыя травы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Lágerholz

n -es, -hölzer лес, ла́гі, шпа́лы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ла́га, ‑і, ДМ ‑лазе, ж.

1. Часовая падкладка, апора пад што‑н. у форме нятоўстага бервяна, жэрдкі. Перакочваць бярвенне па лагах.

2. Абл. Падваліна. — Нам трэба [лес] на стойкі, на ніжнія вянцы, на лагі, каб падлога не гніла, — пералічваў Сільчанка. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)