кісля́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. кісля́
Р. кіслі́
Д. кіслі́
В. кіслю́
Т. кіслё́й
кіслё́ю
М. кіслі́

Крыніцы: piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кісля́, ‑і, ж.

Разм. Тое, што і кіслата (у 1 знач.). І любяць жа [Жэнька і Света] брусніцы. Адна кісля, а яны ядуць. Света дык прыгаршчамі будзе ў рот сыпаць і не зморшчыцца. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кісля́ ж разм

1. гл кіслата;

2. гл кісліна

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Кісля́ ’кіслата’ (ТСБМ, Жд. 2, Сл. паўн.-зах.), ’закваска’ (Сл. паўн.-зах.). Утварэнне ад кіслы (гл.) з дапамогай суфікса ‑ja (як suša < sux + ja) (SP, 1, 82).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)