кі́рпаўка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кі́рпаўка |
кі́рпаўкі |
| Р. |
кі́рпаўкі |
кі́рпавак |
| Д. |
кі́рпаўцы |
кі́рпаўкам |
| В. |
кі́рпаўку |
кі́рпаўкі |
| Т. |
кі́рпаўкай
кі́рпаўкаю |
кі́рпаўкамі |
| М. |
кі́рпаўцы |
кі́рпаўках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
кі́рпаўка, ‑і, ДМ ‑паўцы; Р мн. ‑павак; ж.
Разм. Пра кірпаты нос. Міколка.., высунуўшы з-за кары сваю кірпаўку, назіраў за дзедавым практыкаваннем. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)