ку́тнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Крайні карэнны зуб.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ку́тнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ку́тнік ку́тнікі
Р. ку́тніка ку́тнікаў
Д. ку́тніку ку́тнікам
В. ку́тнік ку́тнікі
Т. ку́тнікам ку́тнікамі
М. ку́тніку ку́тніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ку́тнік м., разг. коренно́й зуб

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ку́тнік, ‑а, м.

Разм. Тое, што і кутні зуб (гл. зуб).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ку́тнік ’батрак, парабак’ (Сл. паўн.-зах., Сцяшк. Сл., Др.-Падб.), ’бабыль’ (Гарэц.). Да кут (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)