курча́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. курча́ курчы
Р. курчы курчаў
Д. курчы курчам
В. курчу курчы
Т. курчай
курчаю		 курчамі
М. курчы курчах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

курча

Том: 16, старонка: 242.

img/16/16-242_1233_Курча.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Кабанчу́к ’парася’ (КСТ). Ад кабан 1 (гл.) і суф. ‑чук. Параўн. хлапчук, курчук, свінчук. Не выключана, аднак, што гэты суфікс у канкрэтных выпадках — вынік узаемадзеяння розных суфіксаў у пагранічных дыялектных зонах. Параўн.: хлапча, курча, свінча (суф. ‑ч‑а) і памяншальныя ўтварэнні на ‑ук/‑юк, характэрныя для заходнебеларускіх гаворак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)