ку́льша
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ку́льша |
ку́льшы |
| Р. |
ку́льшы |
ку́льш
ку́льшаў |
| Д. |
ку́льшы |
ку́льшам |
| В. |
ку́льшу |
ку́льшы |
| Т. |
ку́льшай
ку́льшаю |
ку́льшамі |
| М. |
ку́льшы |
ку́льшах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ку́льша ж., разг.
1. бедро́ ср.;
2. (у воза сена, соломы) у́гол м.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кульша
Том: 16, старонка: 216.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
Ку́льша 1 ’тоўстая нага, бядро’ (Шат., Сл. паўн.-зах., Сцяшк., Касп.). Укр. кульша, рус. кульша ’тс’, польск. kulsza ’тс’. Запазычана з балтыйскіх дыялектаў, параўн. літ. kùišė ’бядро’ (Урбуціс, Baltistica, 5 (1), 62–63; Лаўчутэ, Балтизмы, 16).
Ку́льша 2 ’малая ўкладка снапоў’ (ДАБМ). Параўн. кульша 1 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)