ку́зька

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ку́зька ку́зькі
Р. ку́зькі ку́зек
ку́зькаў
Д. ку́зьку ку́зькам
В. ку́зьку ку́зек
ку́зькаў
Т. ку́зькам ку́зькамі
М. ку́зьку ку́зьках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ку́зька зоол. ку́зька, -кі м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ку́зька ж., зоол. ку́зька

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ку́зька, ‑і, м.

Шкоднік злакавых раслін; хлебны жук. — Жучкі кузькамі называюцца. Іх многа ў жыце. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ку́зька ’хлебны жук’ (ТСБМ). Рус. кузька ’назва жука’. Запазычанне з польск. kózka ’тс’ (< koza) (Фасмер, 2, 402–403).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ку́ська ’мінога рачная’ (ТС). Першапачатковая форма кузька (гл.). Да казаь (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

грача́нік I м., зоол. (жук) ку́зька

грача́нік II м. гре́чневый блин

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)