Кудзе́льніцы ’вячоркі’ (Сцяшк.). Да кудзеля (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
кудзе́льніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
кудзе́льніца |
кудзе́льніцы |
| Р. |
кудзе́льніцы |
кудзе́льніц |
| Д. |
кудзе́льніцы |
кудзе́льніцам |
| В. |
кудзе́льніцу |
кудзе́льніц |
| Т. |
кудзе́льніцай
кудзе́льніцаю |
кудзе́льніцамі |
| М. |
кудзе́льніцы |
кудзе́льніцах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Скудзе́льніца ‘пралля, якая са сваёй работай прыходзіць да сябровак’ (стаўб., карэліц., Жыв. сл.), ‘папрадуха’ (навагр., дзярж., Нар. сл.). Да кудзе́льны < кудзеля (гл.) з суф. ‑іц(а); укр. куде́льна хижа ‘памяшканне, дзе бываюць вячоркі, дзе прадуць кудзелю’. Скудзе́льство ‘вячоркі’ (Сл. рэг. лекс.), мяркуючы па суфіксацыі (‑ств‑), можа быць паланізмам. Параўн. кудзельніцы ‘тс’, гл. Пачатковае с‑, відаць, ад першаснага с кудзеляй (ісці) або ў выніку збліжэння са старым скудзе́ль ‘гаршчок’ (ТСБМ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)