кудзе́льны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
кудзе́льны |
кудзе́льная |
кудзе́льнае |
кудзе́льныя |
| Р. |
кудзе́льнага |
кудзе́льнай
кудзе́льнае |
кудзе́льнага |
кудзе́льных |
| Д. |
кудзе́льнаму |
кудзе́льнай |
кудзе́льнаму |
кудзе́льным |
| В. |
кудзе́льны (неадуш.)
кудзе́льнага (адуш.) |
кудзе́льную |
кудзе́льнае |
кудзе́льныя (неадуш.)
кудзе́льных (адуш.) |
| Т. |
кудзе́льным |
кудзе́льнай
кудзе́льнаю |
кудзе́льным |
кудзе́льнымі |
| М. |
кудзе́льным |
кудзе́льнай |
кудзе́льным |
кудзе́льных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
кудзе́льны, ‑ая, ‑ае.
Зроблены з кудзелі. [Дзядзька] ляжаў на драўляным ложку, пад старой кудзельнай коўдрай. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кудзе́ля, -і, ж.
Валакністая частка лёну, пянькі.
|| прым. кудзе́льны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Скудзе́льніца ‘пралля, якая са сваёй работай прыходзіць да сябровак’ (стаўб., карэліц., Жыв. сл.), ‘папрадуха’ (навагр., дзярж., Нар. сл.). Да кудзе́льны < кудзеля (гл.) з суф. ‑іц(а); укр. куде́льна хижа ‘памяшканне, дзе бываюць вячоркі, дзе прадуць кудзелю’. Скудзе́льство ‘вячоркі’ (Сл. рэг. лекс.), мяркуючы па суфіксацыі (‑ств‑), можа быць паланізмам. Параўн. кудзельніцы ‘тс’, гл. Пачатковае с‑, відаць, ад першаснага с кудзеляй (ісці) або ў выніку збліжэння са старым скудзе́ль ‘гаршчок’ (ТСБМ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)