крывічы́, -о́ў, адз. крывіч, -а́, м.

Усходнеславянскае племянное аб’яднанне ў 6—10 стст., якое займала тэрыторыю ў вярхоўях Заходняй Дзвіны, Дняпра і Волгі.

Полацкія к.

|| прым. крыві́цкі, -ая, -ае.

Крывіцкія курганы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Крывічы́, -чо́ў, г.п. Кривичи́

крывічы́, -чо́ў ист. кривичи́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Кры́вічы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Кры́вічы
Р. Кры́віч
Кры́вічаў
Д. Кры́вічам
В. Кры́вічы
Т. Кры́вічамі
М. Кры́вічах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Крыві́чы

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Крыві́чы
Р. Крыві́ч
Крыві́чаў
Д. Крыві́чам
В. Крыві́чы
Т. Крыві́чамі
М. Крыві́чах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Крывічы́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Крывічы́
Р. Крыві́ч
Крывічо́ў
Д. Крывіча́м
В. Крывічы́
Т. Крывіча́мі
М. Крывіча́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

крывічы́, ‑оў; адз. крывіч, ‑а, м.; крывічка, ‑і, ДМ ‑чцы; мн. крывічкі, ‑чак; ж.

Усходнеславянскае племянное аб’яднанне 6–10 стст., якое займала тэрыторыю верхняга цячэння Дняпра, Волгі, Заходняй Дзвіны, паўднёвую частку басейна Чудскога возера. Полацкія крывічы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крывічы́,

племя.

т. 8, с. 497

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Крывічы́,

гарадскі пасёлак у Мінскай вобласці.

т. 8, с. 498

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Крывічы́ 2-я

т. 8, с. 498

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

крыві́цкі гл. крывічы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)