крамо́льнік, -а, мн. -і, -аў, м. (уст.).

Змоўшчык, бунтаўшчык, а таксама наогул чалавек, які выступае супраць улады, законаў.

|| прым. крамо́льніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

крамо́льнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. крамо́льнік крамо́льнікі
Р. крамо́льніка крамо́льнікаў
Д. крамо́льніку крамо́льнікам
В. крамо́льніка крамо́льнікаў
Т. крамо́льнікам крамо́льнікамі
М. крамо́льніку крамо́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

крамо́льнік м., уст. крамо́льник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

крамо́льнік, ‑а, м.

Уст. Той, хто займаецца крамолай (у 1 знач.); змоўшчык, мяцежнік. Спачатку турэмшчыкі палічылі чыноўніка за вельмі сур’ёзнага злачынца, небяспечнага крамольніка. Арабей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крамо́льник уст. крамо́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кручкатво́рства, ‑а, н.

Неадабр. Наўмыснае выкарыстанне ўсякіх дробязей, фармальнасцей для зацягвання, заблытвання судовых і адміністрацыйных спраў з карыслівай мэтай. — Хто б ён ні быў і чым бы ён ні кіраваўся, а ён чалавек небяспечны, крамольнік, гэта ясна, прайдоха, не пазбаўлены юрыдычнага кручкатворства, праўда, наіўнага. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)