ко́ўка гл. каваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. ко́ўка
Р. ко́ўкі
Д. ко́ўцы
В. ко́ўку
Т. ко́ўкай
ко́ўкаю
М. ко́ўцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ко́ўка ж. ко́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́ўка, ‑і, ДМ коўцы, ж.

Дзеянне паводле дзеясл. каваць (у 1, 3 знач.); каванне. Коўка сталі. Коўка коней.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Коўка 1/395; 5/204; 6/86—87; 8/614

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ко́ўка

т. 8, с. 436

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ко́ўка ж. (падкоўванне) Beschlágen n -s; Beschlág m -s, Húfbeschlag m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ко́ўка 1 ’дзеянне паводле дзеяслова каваць (ТСБМ) (гл. каваць).

Ко́ўка 2 ’доўгі шост з патаўшчэннем на канцы’ (Сл. паўн.-зах.). Параўн. літ. kúoka ’дубіна’ (там жа, 2, 508), ’калатуша для разбівання камякоў на раллі’ (Касп.). Запазычанне з літоўскай мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ко́ўка маста́цкая

т. 8, с. 436

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Коўка мастацкая 4/353; 6/87; 7/416; 11/496

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)