ко́сінус

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ко́сінус ко́сінусы
Р. ко́сінуса ко́сінусаў
Д. ко́сінусу ко́сінусам
В. ко́сінус ко́сінусы
Т. ко́сінусам ко́сінусамі
М. ко́сінусе ко́сінусах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ко́сінус, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Трыганаметрычная функцыя вугла ў прамавугольным трохвугольніку, роўная адносінам да гіпатэнузы катэта, прылеглага да дадзенага вострага вугла.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́сінус м., мат. ко́синус

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́сінус, ‑а, м.

Адна з трыганаметрычных функцый — сінус дадатковага вугла.

[Ад лац. co — разам і sinūs — крывізна, выгіб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Косінус 4/588; 6/82; 7/483; 10/304, 305

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ко́сінус

т. 8, с. 429

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ко́сінус м. матэм. Kósinus m -, - і -se

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ко́сінус

(н.-лац. cosinus)

мат. адна з трыганаметрычных функцый, адносіны прылеглага катэта да гіпатэнузы (параўн. сінус).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Гіпербалічны косінус 3/485

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ко́сінус фі

т. 8, с. 430

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)