ко́сінус

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ко́сінус ко́сінусы
Р. ко́сінуса ко́сінусаў
Д. ко́сінусу ко́сінусам
В. ко́сінус ко́сінусы
Т. ко́сінусам ко́сінусамі
М. ко́сінусе ко́сінусах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ко́сінус, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Трыганаметрычная функцыя вугла ў прамавугольным трохвугольніку, роўная адносінам да гіпатэнузы катэта, прылеглага да дадзенага вострага вугла.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́сінус м., мат. ко́синус

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́сінус, ‑а, м.

Адна з трыганаметрычных функцый — сінус дадатковага вугла.

[Ад лац. co — разам і sinūs — крывізна, выгіб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́сінус

т. 8, с. 429

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ко́сінус м матэм Kósinus m -, - і -se

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ко́сінус

(н.-лац. cosinus)

мат. адна з трыганаметрычных функцый, адносіны прылеглага катэта да гіпатэнузы (параўн. сінус).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ко́сінус фі

т. 8, с. 430

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ко́синус мат. ко́сінус, -са м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аркко́сінус

(ад лац. arcus = дуга + косінус)

мат. вугал, косінус якога прыраўноўваецца да дадзенага ліку.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)