Ко́рчык

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Ко́рчык
Р. Ко́рчыка
Д. Ко́рчыку
В. Ко́рчык
Т. Ко́рчыкам
М. Ко́рчыку

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ко́рчык

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ко́рчык ко́рчыкі
Р. ко́рчыка ко́рчыкаў
Д. ко́рчыку ко́рчыкам
В. ко́рчык ко́рчыкі
Т. ко́рчыкам ко́рчыкамі
М. ко́рчыку ко́рчыках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ко́рчык ​1, ‑а, м.

Памянш. да карэц; невялікі карэц. [Максім] кінуўся да вядра, прынёс корчык вады і працягнуў Машы. Мележ.

ко́рчык ​2, ‑а, м.

Памянш. да корч; невялікі корч. На камінку гарыць корчык. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

корч, карча́, мн. карчы́, карчо́ў, м.

1. Пень, вывернуты з зямлі з карэннем.

Сабраць карчы ў кучы.

2. Куст бульбы, цыбулі, вывернуты з зямлі (разм.).

Выкапаць два карчы бульбы.

|| памянш. ко́рчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ко́рчык Павел

т. 8, с. 424

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Корчык С. 8/552; 12/601

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Корчык П. 2/228, 267; 3/88, 156; 4/277, 282; 5/336; 6/79; 7/462, 463; 8/409; 10/320; 12/154

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Корчык Ю. С. 4/208; 8/39

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ЛАГІНО́ВІЧ Іосіф Каятанавіч, гл. Корчык Павел.

т. 9, с. 89

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Лагіновіч І. К., гл. Корчык П.

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)