ко́рх
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ко́рх |
ко́рхі |
| Р. |
ко́рха |
ко́рхаў |
| Д. |
ко́рху |
ко́рхам |
| В. |
ко́рх |
ко́рхі |
| Т. |
ко́рхам |
ко́рхамі |
| М. |
ко́рху |
ко́рхах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
корх м., уст. ме́ра в ширину́ ладо́ни
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
корх, ‑а, м.
Уст. Мера даўжыні на шырыню далоні.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Корх ’мера даўжыні на шырыню далоні, кулак’ (ТСБМ, Нас., Шат., Касп., Мат. Гом., ТС, Сл. паўн.-зах., КЭС, лаг., ЭШ). Укр. корх, рус. корх ’тс’ (Фасмер, 2, 340). Аднак, зыходзячы з бел. прыкархнуць ’прытуліцца, заснуць’, рус. прикорхнутися ’нахіліцца, сагнуцца’, можна меркаваць, што першасным значэннем для корх было ’нешта сагнутае, скурчанае’ (> ’кулак’). Калі прыняць гэту гіпотэзу, мэтазгодна суаднесці корх з рус. корг ’кулак’, корга ’крывое дрэва’ (гл. корга). Фрыкатыўнае г магло перайсці ў х. Іншыя спробы этымалогіі зусім ненадзейныя.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Коўх ’удар кулаком’ (Нас.). Да корх (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Каршо́чак ’кулачок’ (Нас. Бел. песни), да корх (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ко́рхва ’кошык, карзіна’ (Мат. Маг.). Да корх (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)