Verbum

анлайнавы слоўнік

ко́рд

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

корд спец. корд, род. ко́рду м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

корд (род. ко́рду) м., в разн. знач. корд

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

корд, ‑у, М ‑дзе, м.

1. Моцныя кручаныя ніткі з баваўнянага або хімічнага валакна, якія скарыстоўваюцца для спецыяльных тэкстыльных вырабаў.

2. Сорт шарсцяной тканіны ў рубчык. Касцюм з корду.

[Фр. corde — вяроўка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

корд

т. 8, с. 418

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

корд м тэкст Kord [Cord] m -(e)s, -e i -s; Kórdfaden m -s, -fäden

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

корд¹

(польск. kord, ад венг. kard < тур. kard < перс. kārd)

гіст. кароткі меч.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

корд²

(фр. corde = вяроўка)

1) моцныя кручаныя ніткі з баваўнянага або хімічнага валакна, з якіх вырабляюць тканіну для авія- і аўтапакрышак;

2) сорт шарсцяной тканіны ў рубчык.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ко́рда, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, корд і -аў, ж. (спец.).

Доўгая вяроўка, на якой ганяюць коней па крузе пры выездзе, абучэнні.

Ганяць на кордзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́рда

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)