ко́нча

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
ко́нча - -

Крыніцы: piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ко́нча, прысл.

Абл. Абавязкова. Група салдат і Святлана з Зінай апынуліся ў тылу ворага. Усе салдаты былі паранены. Трэба было конча схавацца. Скрыган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́нча прысл абл únbedingt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ко́нча ’тс’ (ТСБМ, Нас., ТС, Бяльк., Сцяшк., Жыв. сл., Жд. 2). Гл. канец.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

necessarily

[,nesəˈserəli]

adv.

1) кане́чна, ко́нча; абавязко́ва, неабхо́дна

2) як няўхі́льны вы́нік

it is not necessarily — не кане́чна, не абавязко́ва

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

абавязкова, безумоўна, немінуча, непазбежна, няўхільна, няўмольна, неадменна; канечне; конча (абл.) □ любой цаной, якою б ні было цаной, любымі сіламі, чаго б ні каштавала, у што б там ні стала, у што б та ні стала, як піць даць, напрамілы бог, кроў з носа, да зарэзу, хоць не хоць

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)