контраге́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Асоба або ўстанова, якія ўзялі на сябе пэўныя абавязкі па дагаворы.

|| прым. контраге́нцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

контраге́нт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. контраге́нт контраге́нты
Р. контраге́нта контраге́нтаў
Д. контраге́нту контраге́нтам
В. контраге́нта контраге́нтаў
Т. контраге́нтам контраге́нтамі
М. контраге́нце контраге́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

контраге́нт м. контраге́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

контраге́нт контраге́нт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

контраге́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Асоба або ўстанова, якія ўзялі на сябе пэўныя абавязкі па дагавору.

[Ад лац. contrahens, contrahentis — які дамаўляецца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

контраге́нт

т. 8, с. 409

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

контраге́нт м. юрыд. Vertrágspartner m -s, -, Kontrahént m -en, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

контраге́нт

(лац. contrahens, -ntis = які дамаўляецца)

асоба або ўстанова, якія ўзялі на сябе пэўныя абавязкі па дагавору.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

контраге́нт

(лац. contrahens, -ntis = які дамаўляецца)

кожны з двух бакоў (асоба або ўстанова) у дагаворы ў адносінах адзін да другога.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

kontrahent

м. контрагент, партнёр;

kontrahent handlowy — гандлёвы партнёр (контрагент)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)