Verbum

анлайнавы слоўнік

◎ Ко́мікі ’бульбянае пюрэ’ (Мат. Гом.). Да кожг-

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ко́мік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

	адз.	мн.
Н.	ко́мік	ко́мікі
Р.	ко́міка	ко́мікаў
Д.	ко́міку	ко́мікам
В.	ко́міка	ко́мікаў
Т.	ко́мікам	ко́мікамі
М.	ко́міку	ко́міках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Камакі́ ’бульбяная каша — тоўчаная вараная бульба, запраўленая сквараным салам або іншым тлушчам’ (Янк. 1, Янк. 2, Жд. 3, Растарг., Мат. Гом.; ст.-дар. Нар. сл. і Нар. словатв.). Рэгіянальнае бел. утварэнне з суф. ‑ак‑і ад лексемы ком. Да камы́ (гл.). Параўн. іншыя дыялектныя сінонімы Гомельшчыны: каўмакі́. комікі, камячынкі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ко́нік ₁ ’конік, насякомае, якое скача і стракоча крыламі’ (ТСБМ, Нас., Шат., Сл. паўн.-зах., Мат. Гом., Яруш., Сержп. Пр.), ’страказа’ (ТС), ’цвыркун’ (Ян., Сцяшк.). Гл. конь.

Ко́нік ₂ ’вільчык’ (Мат. Гом., ТС). Гл. конь ₁.

Ко́нік ₃ ’варэнік’ (Мат. Гом., Ян.). Гл. комікі і ком ₂. Тады конік < *комік.

Ко́нік ₄ ’чарка’ (Ян.). Параўн. конаўка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)