ко́мік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Акцёр, які выконвае камічныя ролі.

2. перан. Чалавек, які ўмее смяшыць, весяліць іншых (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́мік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ко́мік ко́мікі
Р. ко́міка ко́мікаў
Д. ко́міку ко́мікам
В. ко́міка ко́мікаў
Т. ко́мікам ко́мікамі
М. ко́міку ко́міках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ко́мік м. ко́мик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́мік, ‑а, м.

1. Акцёр, які іграе камічныя ролі. Амплуа коміка. // перан. Разм. Пра таго, хто ўмее смяшыць, весяліць другіх. [Студэнт] быў, бадай, прыроджаны комік, бо ўмеў сур’ёзна гаварыць смешныя рэчы. Навуменка.

2. Уст. Аўтар камедыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́мік м

1. (акцёр) Kómiker m -s, -; Humoríst m -en, -en;

2. разм (жартаўнік) Spáßvogel m -s, -vögel; Wítzbold m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ко́мік

(гр. komikos)

1) акцёр, які іграе камічныя ролі;

2) перан. той, хто ўмее смяшыць, весяліць іншых.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

клоўн, -а, мн. -ы, -аў, м.

Цыркавы артыст-комік.

|| прым. кло́ўнскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́мик ко́мік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

акраба́т, ‑а, М ‑баце, м.

Умелы гімнаст; выканаўца складаных гімнастычных нумароў у цырку. Акрабат-комік.

[Ад грэч. akrobateo — які падымаецца ўверх.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

comic​1 [ˈkɒmɪk] n.

1. ко́мік

2. ко́міксы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)