кмі́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. кмі́н
Р. кмі́ну
Д. кмі́ну
В. кмі́н
Т. кмі́нам
М. кмі́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кмін, -ну м., бот., см. кмен

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кмін,

гл. кмен.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кмін ’кмен’ (ТСБМ, Нас., Бяльк., Жыв. сл., Сцяшк., Сержп. Грам., Дэмб. 1, Янк. III, Юрч., Мядзв.). Гл. кмен. Праз польск. kmin з с.-в.-ням. kumin (Слаўскі, 2, 281; Булыка, Запазыч., 157).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кмен і кмін, ‑у, м.

1. Двух- або шматгадовая травяністая расліна сямейства парасонавых з прамым, разгалінаваным уверсе сцяблом і белымі або ружовымі кветкамі.

2. зб. Пахучае насенне гэтай расліны, якое змяшчае эфірны алей (скарыстоўваецца пераважна як прыправа). Хлеб з кменам. □ А закусь! Што тут за вяндліна! А паляндвіца, а той сыр? Адна смятана ў ім.. Ды кропкі чорненькія кміну. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кмен м., кмін м. бат. Kümmel m -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

кмен, кмін

(польск. kmin < ст.-в.-ням. kumin < лац. cuminum, ад гр. kyminon)

1) травяністая расліна сям. парасонавых з прамым, разгалінаваным уверсе сцяблом і белымі або ружовымі кветкамі;

2) пахучае насенне гэтай расліны, якое выкарыстоўваецца як прыправа.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

caraway

[ˈkærəweɪ]

n.

кмен, кмін -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

тмин бот. кмен, род. кме́ну м., кмін, род. кмі́ну м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Кмен ’травяністая расліна сямейства парасонавых’, ’пахучае насенне гэтай расліны, Carum Carvi L.’ (ТСБМ, Кіс., Сцяшк.), ’кроп’ (З нар. сл.). Гл. кмін.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)