клір, -а, м.

1. У хрысціянскай царкве: сукупнасць свяшчэннаслужыцеляў і царкоўнаслужыцеляў аднаго храма.

2. Царкоўны хор.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

клі́р

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. клі́р
Р. клі́ру
Д. клі́ру
В. клі́р
Т. клі́рам
М. клі́ры

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

клір (род. клі́ру) м., церк. клир; причт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

клір, ‑у, м., зб.

Служыцелі культу хрысціянскай царквы. // Царкоўны хор. Сурвілу [Мазавецкі] убачыў ля кліраса: той спрытна падцягваў царкоўнаму кліру. Чорны.

[Грэч. klēros.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клір

т. 8, с. 345

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

клір м царк

1. (служыцелі) Klérus m -, Géistlichkeit f -;

2. (хор) Kírchenchor [-ko:r] m -(e)s, -chöre

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

клір

(гр. kleros = жэрабя)

сукупнасць служыцеляў культу хрысціянскай царквы, а таксама царкоўны хор.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Клір ’служыцелі культу хрысціянскай царквы’ (ТСБМ). Укр. клир, рус. клир, ст.-рус. клиръ ’тс’. Праз ст.-слав. клиръ са ст.-грэч. κλήρος (Фасмер, 2, 251).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прычт, ‑у, М ‑чце, м.

Духавенства якой‑н. царквы; клір.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клир церк. клір, род. клі́ру м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)