кля́ўзнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Той, хто займаецца кляўзамі.

|| ж. кля́ўзніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. кля́ўзніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кля́ўзнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кля́ўзнік кля́ўзнікі
Р. кля́ўзніка кля́ўзнікаў
Д. кля́ўзніку кля́ўзнікам
В. кля́ўзніка кля́ўзнікаў
Т. кля́ўзнікам кля́ўзнікамі
М. кля́ўзніку кля́ўзніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кля́ўзнік м., разг. кля́узник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кля́ўзнік, ‑а, м.

Разм. Той, хто займаецца кляўзамі; паклёпнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кля́ўзнік м разм Ränkenschmied m -(e)s, -e, Intrigánt m -en, -en; Denunziánt m -en, -en (паклёпнік, даносчык)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

кля́ўзніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да кляўзнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Querulánt

m -en, -en пагардл. кляўзнік, зва́днік, ска́ржнік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)