клыка́ты
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
клыка́ты |
клыка́тая |
клыка́тае |
клыка́тыя |
| Р. |
клыка́тага |
клыка́тай
клыка́тае |
клыка́тага |
клыка́тых |
| Д. |
клыка́таму |
клыка́тай |
клыка́таму |
клыка́тым |
| В. |
клыка́ты (неадуш.)
клыка́тага (адуш.) |
клыка́тую |
клыка́тае |
клыка́тыя (неадуш.)
клыка́тых (адуш.) |
| Т. |
клыка́тым |
клыка́тай
клыка́таю |
клыка́тым |
клыка́тымі |
| М. |
клыка́тым |
клыка́тай |
клыка́тым |
клыка́тых |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Клыка́ты (бу́ська) ’з доўгімі нагамі’ (Клім.). Да *клык ’нага’. У такім разе мы можам разглядаць апошняе як усходнеславянскую паралель да балг. кълка ’сцягно, ляжка’, макед. колк ’сцягно’, серб.-харв. ку̏к, славен. kolk ’тс’. Паўднёваславянская група лексем мае балтыйскія паралелі і перш за ўсё ст.-прус. culczi ’сцёгны’ (Мартынаў, Язык, 73–74).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)