клеява́рка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
клеява́рка |
клеява́ркі |
| Р. |
клеява́ркі |
клеява́рак |
| Д. |
клеява́рцы |
клеява́ркам |
| В. |
клеява́рку |
клеява́рак |
| Т. |
клеява́ркай
клеява́ркаю |
клеява́ркамі |
| М. |
клеява́рцы |
клеява́рках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
клеява́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.
1. Жан. да клеявар.
2. Пасудзіна для варкі клею.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
клеева́рка клеява́рка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)