кле́ц

‘зуб бараны’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кле́ц кляцы́
Р. кле́ца кляцо́ў
Д. кле́цу кляца́м
В. кле́ц кляцы́
Т. кле́цам кляца́мі
М. кле́це кляца́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

клец м., обл. (в бороне) зуб

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

клец, ‑а; кляцы, ‑оў; м.

Абл. Зуб у баране. А ў кузні кіпела работа. Барану, кляцы якой трэба было нанава ўмацаваць, кавалі наладзілі хутка. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Клец ’зуб у баране’ (ТСБМ, Мат. Гом., Яруш., Бяльк., Янк. БФ, Гарэц., Дэмб.). Гл. клёц.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кле́цка ’скрутак вычасанага льну’ (Нар. сл.). Гл. клец.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Капо́та ’смерць’ (клец., Нар. лекс.). З польск. kapota ’правал, пагібель, канцы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Плю́скі ’плоскуні’ (клец., ДАБМ, камент., 870). Балтызм. Параўн. літ. pliuškė ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тарэ́гулька ’таратайка’ (клец., Нар. лекс.). Няясна, магчыма, ад тарыгаць ’тузаць, торгаць’, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кліц ’калода’ (Сл. паўн.-зах.). З ням. Klotz (там жа, 478). Параўн. клец (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Макаты́ра ’галава’ (клец., Нар. лекс.). Да макатра́ (гл.). Аб суфіксе гл. Сцяцко (Афікс. наз., 127).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)