кеча

Том: 15, старонка: 77.

img/15/15-077_0469_Кеча.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

◎ Ке́ча ’гронка, корч цыбулі, суквецце’ (Сл. паўн.-зах.). Дабыць, праз незасведчаную форму *кича (< прасл. kyča < kytja) да ніта (гл.). Параўн. укр. кетяг ’грона’ і китяг ’тс’ (ЕСУМ, 2, 427). Каранёвае е другаснае на месцы і (Oi).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кэ́шка ’вельмі стары падасінавік’ (Жыв. сл.). Да кеча (гл.)? Кэшка < і*кечка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)