ке́льт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ке́льт ке́льты
Р. ке́льта ке́льтаў
Д. ке́льту ке́льтам
В. ке́льта ке́льтаў
Т. ке́льтам ке́льтамі
М. ке́льце ке́льтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кельт ист. кельт, род. ке́льта м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кельт

т. 8, с. 224

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кельт

(п.-лац. celtus = долата)

старажытны полы ўнутры бронзавы тапор з каленчатым дзяржаннем, які быў распаўсюджаны ў 2—1 тысячагоддзях да н.э.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ке́льты, -аў, адз. кельт, -а, М -льце, м.

Група старажытных плямёнаў індаеўрапейскай моўнай сям’і, якія насялялі тэрыторыю Заходняй Еўропы.

|| прым. ке́льцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Celt [kelt] n. кельт

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Gael [geɪl] n. г(а)э́л; кельт

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ке́льты, ‑аў; адз. кельт, ‑а, М ‑льце, м.

Плямёны індаеўрапейскай моўнай групы (сям’і), якія ў І тысячагоддзі да н. э. насялялі тэрыторыю Заходняй Еўропы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Celt

[kelt]

n.

кельт -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Gael

[geɪl]

n.

1) шатля́ндзкі го́рац

2) шатля́ндзкі (радзе́й ірля́ндзкі) кельт

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)