келе́йніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
келе́йніца |
келе́йніцы |
| Р. |
келе́йніцы |
келе́йніц |
| Д. |
келе́йніцы |
келе́йніцам |
| В. |
келе́йніцу |
келе́йніц |
| Т. |
келе́йніцай
келе́йніцаю |
келе́йніцамі |
| М. |
келе́йніцы |
келе́йніцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
келе́йніца ж., церк. келе́йница
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
келе́йніца, ‑ы, ж.
1. Прыслужніца пры ігуменні і некаторых іншых манашках.
2. Жанчына, якая жыве ў келлі, у скіце.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)