ке́гель

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ке́гель
Р. ке́гелю
Д. ке́гелю
В. ке́гель
Т. ке́гелем
М. ке́гелі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ке́гель, см. кегль.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ке́гель (род. ке́гелю) м., полигр. кегль

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ке́гель, ‑ю, м.

Памер друкарскай літары (у вышыню), вызначаны ў друкарскіх пунктах.

[Ням. Kegel.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ке́гель м палігр Kégel m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ке́гель

(ням. Kegel)

памер друкарскай літары (у вышыню), вызначаны ў друкарскіх пунктах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

кегль типогр. ке́гель, -лю м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кегль м гл кегель

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ке́глі ’гульня, якая заключаецца ў збіванні шаром драўляных слупкоў’ (ТСБМ). Праз рус. кегли з ням. Kegel ’кегель, конус’ (Фасмер, 2, 220).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Schríftgrad

m -(e)s, -gräder палігр. шрыфтавы́ ке́гель

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)