кве́тнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кве́тнік кве́тнікі
Р. кве́тніка кве́тнікаў
Д. кве́тніку кве́тнікам
В. кве́тнік кве́тнікі
Т. кве́тнікам кве́тнікамі
М. кве́тніку кве́тніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

кве́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Градка, клумба, агародзік, дзе растуць кветкі.

К. перад вокнамі.

|| прым. кве́тнікавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кве́тнік м.

1. прям., перен. цветни́к;

2. палиса́дник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кве́тнік

т. 8, с. 216

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кве́тнік, ‑а, м.

Градка, клумба або агародчык, дзе растуць кветкі. Такога кветніка ва ўсёй вёсцы не знойдзеш: і цюльпаны, і півоні, і макі, і ружы, і вяргіні, і астры. Сіняўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кве́тнік м Blúmenbeet n -(e)s, -e; kléiner Blúmengarten

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Кве́тнік ’газон, агародчык з кветкамі’ (ТСБМ, Сл. паўн.-зах., Яшк., Сцяшк.). Гл. квет.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кве́тнік Газон; агародчык з кветкамі (БРС).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

ружо́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Гадавальнік, дзе вырошчваюцца ружы, а таксама кветнік з руж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

агаро́дчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Абгароджаны кавалачак зямлі каля сядзібы, дзе садзяць кветкі, сеюць расаду; кветнік.

|| прым. агаро́дчыкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)