каёт, -а, М -ёце, мн. -ы, -аў, м.
Драпежная млекакормячая жывёліна сямейства сабачых, падобная да ваўка, якая водзіцца ў Паўночнай Амерыцы.
|| прым. каётавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
каё́т
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
каё́т |
каё́ты |
| Р. |
каё́та |
каё́таў |
| Д. |
каё́ту |
каё́там |
| В. |
каё́та |
каё́таў |
| Т. |
каё́там |
каё́тамі |
| М. |
каё́це |
каё́тах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
каёт, ‑а, М ‑ёце, м.
Млекакормячая жывёліна сямейства сабачых, падобная да ваўка, якая водзіцца ў Паўночнай Амерыцы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
каёт
(ісп. coyote, з індз.)
млекакормячая жывёла сям. сабачых, падобная да ваўка, якая водзіцца ў Паўн. Амерыцы; лугавы воўк.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
койо́т зоол. каёт, -та м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
coyote [kɔɪˈəʊti] n. zool. каёт
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Кае́т ’сшытак’ (брэсц., Сіг.; зэльв., Сцяц.; зэльв., Сцяшк.), каета ’тс’ (бераст., Сцяшк.), каёт ’тс’ (маз., Мат. Гом.). Запазычанне даваеннага перыяду з польск. kajet ’тс’ (у літар. мове). Польск. kajet з франц. cahier ’тс’. Што датычыцца ‑t у канцы слова, то, паводле Слаўскага, 2, 24, яно з’явілася пад уплывам такіх запазычанняў з франц. мовы, як muszkiet, parkiet, portret, filut. Франц. выводзіцца з нар. лац. *quadernus < лац. quaternī ’па чатыры’, першапачатковае значэнне ’зложаны ўчацвёра, з чатырох лісткоў’. Параўн. яшчэ рус. тетрадь < с.-грэч. τετράδι(ον) ад τετράς род. скл. ‑άδος ’чацвёртая частка ліста’, гл. Фасмер, 4, 53.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
wilk
м. заал. воўк; (Canis lupus);
wilk amerykański — каёт;
stado (wataha) ~ów — зграя ваўкоў; воўчая зграя;
wilk w owczej skórze — воўк у авечай скуры;
patrzeć ~iem — воўкам глядзець;
i wilk syty, i koza cała — і воўк сыты, і козы цэлыя; і козы сытыя, і сена цэлае;
o ~u mowa a wilk tuż — пра воўка памоўка, а воўк і тут;
wilk morski — марскі воўк
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)