кашу́бы, ‑аў; адз. кашуб, ‑а, м.; кашубка, ‑і, ДМ ‑бцы; мн. кашубкі, ‑бак; ж.

Народнасць, блізкая да палякаў, якая жыве ў Польскім Прымор’і.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Кашубы 4/394; 5/530; 8/71; 9/577

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

кашу́б,

гл. кашубы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кашу́бка,

гл. кашубы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кашу́б

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. кашу́б кашу́бы
Р. кашу́ба кашу́баў
Д. кашу́бу кашу́бам
В. кашу́ба кашу́баў
Т. кашу́бам кашу́бамі
М. кашу́бе кашу́бах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

раме́снік, ‑а, м.

1. Чалавек, які займаецца саматужным вырабам чаго‑н. Жыва прыпамінаю маіх сяброў-аднапалчан. Вясёлыя хлопцы кашубы-рыбакі, рамеснікі, сяляне. Брыль. Усе аматары .. былі рамеснікі з Камароўкі і прыходзілі ўвечары, каб адпачыць ад капылоў ды рубанкаў. «Полымя».

2. перан. Той, хто працуе без творчай думкі, па шаблону. Ацэнка з пункту гледжання толькі вартасці тэмы прыводзіць да паяўлення апавяданняў, якія не ствараюцца мастакамі, а робяцца рамеснікамі. Галавач.

3. Разм. Вучань рамеснага вучылішча. Маленькі рамеснік на змене бяссоннай пакрыў яго [танк] фарбай, як травы, зялёнай. Вялюгін. Некалі, гадоў дзесяць таму назад, чырванашчокага рамесніка Баравіка ён заўсёды называў Сашам. Шыцік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)