качкано́с, -а, мн. -ы, -аў, м.

Яйцаносная млекакормячая жывёліна, у якой пярэдняя частка галавы выцягнута і заканчваецца шырокай дзюбай, падобнай на качыную (водзіцца ў Аўстраліі і Тасманіі).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

качкано́с

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. качкано́с качкано́сы
Р. качкано́са качкано́саў
Д. качкано́су качкано́сам
В. качкано́са качкано́саў
Т. качкано́сам качкано́самі
М. качкано́се качкано́сах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

качкано́с м., зоол. утконо́с

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Качканос, гл. Аднапраходныя

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

качкано́с, ‑а, м.

Яйцаносная млекакормячая жывёліна сямейства аднапраходных, у якой пярэдняя частка галавы выцягнута і заканчваецца шырокай дзюбай, падобнай на качыную (водзіцца ў Аўстраліі і Тасманіі).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

качкано́с

т. 8, с. 196

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

утконо́с зоол. качкано́с, -са м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

клаа́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да клаакі. Клаачная адтуліна.

2. у знач. наз. клаа́чныя, ‑ых. Атрад млекакормячых, да якога адносяцца яхідна і качканос; аднапраходныя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dziobak

м. заал. качканос (Ornithorhynchus paradoxus)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

арнітары́нхус

(ад арніта- + гр. rynchos = дзюба)

млекакормячае атрада аднапраходных, якое пашырана ў Паўд. Аўстраліі і на востраве Тасманія; качканос.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)