ка́тэт, -а, М -тэце, мн. -ы, -аў, м.

У матэматыцы: старана прамавугольнага трохвугольніка, якая прымыкае да яго прамога вугла.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ка́тэт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ка́тэт ка́тэты
Р. ка́тэта ка́тэтаў
Д. ка́тэту ка́тэтам
В. ка́тэт ка́тэты
Т. ка́тэтам ка́тэтамі
М. ка́тэце ка́тэтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ка́тэт м., мат. ка́тет

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ка́тэт, ‑а, М ‑тэце, м.

Кожная з дзвюх старон у прамавугольным трохвугольніку, якія ўтвараюць прамы вугал.

[Ад грэч. káthetos — адвес.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ка́тэт м матэм Kathéte f -, -n;

прыле́глы ка́тэт Ánkathete f;

супрацьле́глы ка́тэт Gégenkathete f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ка́тэт

(гр. kathetos = адвес)

мат. старана прамавугольнага трохвугольніка, што прылягае да прамога вугла.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ка́тет мат. ка́тэт, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

przyprostokątna

ж. мат. катэт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Kathéte

f -, -n матэм. ка́тэт

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)